---

Door Marit van Eisden / Foto’s Kurt van der Elst

Hoe het moet zijn om ondergedoken te zitten, is niet voor te stellen. Het feit dat je niet weg kan, geen geluid mag maken, met vele mensen bij elkaar zit en je gewoonweg niet weet hoe lang je zo moet leven. De onzekerheid en de angst om ontdekt te worden, de onderlinge spanningen die er zijn en het gebrek aan privacy. In de voorstelling Anne krijg je een levendig beeld van hoe het is geweest om te leven in het Achterhuis.

Nooit had Anne Frank kunnen vermoeden dat haar dagboek, een cadeau wat ze van haar vader Otto voor haar dertiende verjaardag kreeg, door zoveel mensen wereldwijd gelezen zou gaan worden. Dat het dagboek meerdere malen verfilmd zou worden en als toneelversie te zien zou zijn. Het meisje dat haar grootste dromen, angsten en frustraties gedurende twee jaar toevertrouwde aan het papier had eens moeten weten… ‘Wie anders dan ikzelf zal later lezen wat ik hier schrijf?’ schreef ze zelfs op. Aan Jessica Durlacher en Leon de Winter de moeilijke taak om haar dagboeken gereed te maken voor een nieuwe, realistische theaterversie. In Theater Amsterdam is momenteel deze nieuwe toneelbewerking van de dagboeken van Anne Frank te zien in de voorstelling ‘Anne’.

De voorstelling
We maken kennis met Anne en haar familie voordat ze onderduiken op de Prinsengracht in Amsterdam. Aan het Merwedeplein ,waar de familie Frank woont voordat ze onderduiken, zien we dat Anne haar dertiende verjaardag viert. Vriendjes, vriendinnetjes, cadeautjes, taart, Anne kan haar geluk niet op. Dit is helaas van korte duur, want niet lang daarna moet de familie onderduiken. Iets waar Anne haar ouders, Otto en Edith Frank, al langere tijd mee bezig blijken te zijn. Vele spullen zijn al overgebracht naar het Achterhuis aan de Prinsengracht waar Otto zijn kantoor gevestigd is. Met behulp van Miep en Jan Gies wordt de familie Frank ondergebracht. Samen met de familie Pels, Herman, Auguste, Peter, en later ook tandarts Fritz Pfeffer, bewoont de familie Frank gedurende twee jaar en twee maanden het Achterhuis. Wat voor Anne begint als een spannend avontuur blijkt al snel niks leuks te zijn. Onderlinge spanningen, geen privacy, stilte en onzekerheid beheersen het leven van de jonge Anne en haar medebewoners. Al haar gedachten en ideeën schrijft Anne tijdens dit verblijf op in haar dagboek, wat zij zelf later redigeert met het plan om het ooit te publiceren.
Als publiek krijg je een levendig beeld van de onderduikperiode in het Achterhuis. De spanningen die er heersen zijn voelbaar. Vooral tijdens de scènes waarbij mevrouw Pels hysterisch reageert op de verkoop van haar bontjas, de bombardementen en de inbrekers, is de spanning te voelen.

Anne
Zoals Anne beschreven wordt, was zij een jonge, vrolijke en drukke tiener. In haar dagboeken is te lezen hoe moeilijk ze het vond om altijd maar stil en ingetogen te moeten leven. Aan Rosa da Silva de eer om deze jonge dame gestalte te geven. En dat doet zij buitengewoon realistisch. Het springerige, maar ook het serieuze en kwetsbare wat je je bij Anne voorstelt, is precies wat Da Silva aan het publiek laat zien. Mooie rol, die zij vol overtuiging weet te spelen. En zeker ook mijn complimenten voor de overige acteurs en actrices, die prachtige, indrukwekkende scènes laten zien.

Decors
De decors die gebruikt worden zijn indrukwekkend te noemen. De woning aan het Merwedeplein is zo realistisch, dat het lijkt alsof je zelf in de straat staat. Het Achterhuis is vernuftig en kan alle kanten op draaien, waardoor alles wat er gebeurt goed te volgen is. Ook zijn alle kamers zichtbaar en kan je goed zien hoe weinig ruimte en privacy de bewoners hadden.

Net als bij Soldaat van Oranje ( decorontwerper Bernhard Hammers is voor beide decors verantwoordelijk)  wordt er ook bij deze voorstelling gebruik gemaakt van witte wanden die kunnen schuiven en waarop beelden van de oorlog, maar ook delen van Annes dagboek, geprojecteerd worden. Deze manier van beeld blijf ik indrukwekkend vinden. De beelden die je als publiek te zien krijgt, komen bij je binnen! De muziek, die geregeld op de achtergrond klinkt, benadrukt de sfeer en voegt net dat beetje extra emotie toe en zorgt voor een bijna filmisch tafereel.

Het eind van de voorstelling ontroert en laat je als publiek muisstil en met een brok in je keel achter…
Anne is het verhaal van één enkel meisje. Er zijn er zo velen als Anne en haar familie. Mooi dat dit verhaal zo levendig naverteld en op deze manier aan iedereen getoond kan worden!

Anne is te zien in Theater Amsterdam. Kijk voor meer informatie op www.theateramsterdam.nl


“Ik zal hoop ik aan jou, alles kunnen toevertrouwen, zoals ik dit aan niemand heb gekund.
En ik hoop dat je een grote steun voor me zal zijn.” – Anne Frank over haar dagboek.